 |
| Żałobnica białopasa Hemipenteles maurus, Olsztyn, początek czerwca 2024. |
Będzie to opowieść o niezwykłym owadzie, o kreatywnym pisaniu, wykorzystywanym w szkole oraz o narzędziach sztucznej inteligencji.
A było to tak… Na początku czerwca spotkałem się ze studentami przy odnowionym hotelu dla owadów. To był ich projekt, dotyczący czynnej ochrony różnorodności biologicznej (więcej o samym projekcie Co w trzcinie bzyczy? , Jak chronić środowisko? Studenci uczą się tego podczas praktycznych zajęć). W czasie naszej rozmowy, na kocu przysiadł piękny owad. Nie wiedziałem co to za gatunek muchówki, więc zrobiłem zdjęcie. I od razu, z wykorzystaniem aplikacji Obiektyw Google, poszukałem w sieci. Okazało się, że to Hemipenthes maurus – żałobnica białopasa z rodziny bujankowatych. Dla pewności wrzuciłem do przeglądarki nazwę i jeszcze raz poszukałem, tym razem zdjęć i opisu. Była zgodność, więc uznałem, że to ten właśnie owad. Najbardziej zaintrygowała mnie rodzina – bujankowate.
O bujance już wiedziałem (https://profesorskiegadanie.blogspot.com/2020/04/bujanka-nasz-wiosenny-kosmaty-prawie.html), pasożytującej na pszczolinkach. Może ta żałobica też jest związana z pszczołami samotnymi, dla których studenci odnowili „domek”? Szukałem więc dalej by poznać bliżej bohaterkę spotkania. Zajrzałem do trzech pierwszych linków w wyszukiwarce. Dwa z nich prowadziły do entomologicznych blogów, które znałem i jeden do Wikipedii. Wszystkie trzy źródła znałem już wcześniej. Były w pełni wiarygodne, dlatego nie szukałem już dalej.
Żałobnica białopasa okazała się bardzo interesującym gatunkiem. Jest bardzo charakterystycznie ubarwiona. Nie widziałem i nie wiem czy jak inne bujanki potrafi zawisnąć w powietrzu niczym koliber. Dawniej gatunek ten uważany był za rzadki w Polsce, obecnie uznawana za gatunek pospolity i miejscami występujący licznie. Zasięg palearktyczny, od Hiszpanii aż po Chiny. W Europie obecny w wielu krajach. Nie wiem czy z Olsztyna żałobnica białopasa była już wykazywana. Tego musiałbym szukać w bardziej profesjonalnych i specjalistycznych źródłach. Na pewno warto będzie umieścić w serwisie iNaturalist, inaczej obserwacja nie będzie wykorzystana w naukowych analizach. Imagines obserwowane są od czerwca do sierpnia. Zatem zaobserwowaliśmy ją na początku aktywności. Spotkać można je na skraju lasów, murawach kserotermicznych i murawach psammofilnych. Miejsce spotkania w Kortowie nie bardzo pasuje do tej charakterystyki. Ale były drzewa i małe fragmenty trawnika, przypominające murawę kserotermiczną.
Wróćmy do żałobnicy białopasej. Nie można zaplanować w konspekcie, że się ją akurat spotka. Jakieś owady zawsze się znajdzie, ale jakie to będą gatunki? Żeby napisać niniejszy tekst musiałem szukać informacji o żałobnicy. Czyli najpierw przeczytać i uzupełnić swoją wiedzę. Chęć napisania tekstu jest motywatorem do poszukiwań i uczenia się. To właśnie wykorzystywane jest w kreatywnym pisaniu w szkole. Nieco szerzej pisałem o tym w niedawnym artykuliku Pożeracz arcydzięgla litwora czyli krótka charakterystyka postaci. Czy każdy uczeń podoła takiemu wyzwaniu w postaci krótkiej charakterystyki owada? Zapewne nie. Ale przecież można stosować krótsze formy… oraz narzędzia sztucznej inteligencji, dostępne teraz w telefonie komórkowym. Myślę o tych bezpłatnych. I tego też może nauczyć nauczyciel w szkole. Ale najpierw sam musi się nauczyć. Ewentualnie wspólnie z uczniami odkrywać. Może to będzie nawet ciekawsze?
Czyli najpierw zrobienie zdjęcia i poszukiwanie przez rozpoznawanie obrazu. Ale zawsze trzeba weryfikować. Jak otrzymasz nazwę gatunku to następnie w przeglądarce warto poszukać obrazu, wpisując nazwę gatunkową, najlepiej także łacińską (naukową). I porównać. To pierwszy sposób weryfikacji. Potem można szukać opisu i charakterystyki gatunku. Nie wszystkie źródła są jednakowo wiarygodne. Nie zawsze te umieszczone na początku listy w wyszukiwarce są wiarygodne. Najlepiej sprawdzić kilka źródeł. Także pod kątem ich rzetelności.
Po trzecie można polecić uczniom przetworzyć wyczytane informacje. Na przykład przez kreatywne pisanie. A co, jeśli uczniowie skorzystają z różnych AI do generowania tekstu? Czy to będzie ich własna praca? Zamiast zakazywać i śledzić czy nie oszukują, lepiej chyba od razu z nimi wykorzystać takie narzędzia i sprawdzić, czy wszystkie uzyskane informacje są poprawne. Tradycyjna wyszukiwarka podaje nam różne źródła, które musimy sami przejrzeć i przeczytać. Wyszukiwarki z AI podają nam syntezę, skrót wiadomości. Uzyskujemy szybciej i łatwiej. Zatem sprawdźmy co uzyskamy. Wykorzystałem Gemini i Copilota, wyniki są niżej. Tekst był zwarty i ładny językowo. Ale dość szybko znalazłem błędy merytoryczne (zaznaczyłem na czerwono). Czy uczniowie byliby w stanie to wychwycić? Czy porównanie z opisem w pierwotnych źródłach pozwoliłoby im szybko odnaleźć błędy? Być może pomoc nauczyciela będzie niezbędna. Lub wspólne sprawdzanie czy wszystko się zgadza. Motywacją do takiego wysiłku może być to, że przygotowany tekst zamieścimy na blogu czy gazetce szkolnej. Głupio byłoby zamieścić coś z błędami, które ktoś wytknie. Co zyskamy? Nauczymy krytycznego myślenia i umiejętności sensownego korzystania z nowych technologii. Tych technologii, które i tak uczniowie oraz dorośli wykorzystują poza szkołą, w życiu codziennym i zawodowym.
Najpierw napisałem taki prompt ”Co to jest Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, napisz mi charakterystykę biologiczną i ekologiczną”.
Gemini:
Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa: Charakterystyka biologiczna i ekologiczna
Opis gatunku: Klasyfikacja: Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) należy do rodziny bujankowatych (Bombyliidae) i podrodziny Exoprosopinae.
Wygląd: Ciało ciemne, z tyłu głowy charakterystyczna kreza ze złotawych włosków. Wierzch tułowia czarny z dwiema białymi lub bladożółtymi pręgami bocznymi. Odwłok czarny z białymi przepaskami poprzecznymi (przepaska na 5 tergicie może być żółta). Skrzydła z czarnobrunatnym deseniem, cechą diagnostyczną jest krótka, szeroka przepaska sięgająca niemal tylnej krawędzi skrzydła oraz zaciemniony wierzchołek komórki radialnej R1. Rozmiar: Długość ciała wynosi około 10-14 mm.
Biologia: Tryb życia: Żałobnica białopasa to owad drapieżny, polujący na różne gatunki muchówek, w tym na szkodniki upraw. [S.Cz.: drapieżnik to nieprecyzyjne określenie, żałobnica w żadnym stadium nie poluje na różne gatunki muchówek, jest przecież hiperparazytoidem]
Cykl życiowy: Jaja składane są w glebie lub na roślinach [S.Cz. błąd, jaka składane są w lub na gąsienicy motyla!]. Larwy rozwijają się w glebie, żywiąc się korzeniami roślin lub larwami innych owadów [kolejny błąd, larwy żałobnicy nie odżywiają sie korzeniami roślin!]. Stadium imago trwa kilka tygodni.
Zachowanie: Żałobnice białopasa są aktywne w ciągu dnia, często można je obserwować na kwiatach, gdzie pobierają nektar. Szybko latają i potrafią zawisać w powietrzu.
Ekologia: Występowanie: Żałobnica białopasa zamieszkuje strefę palearktyczną Eurazji, rozciągając się od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny. W Polsce jest pospolitym gatunkiem, spotykanym na różnorodnych siedliskach, takich jak łąki, pola, ogrody i lasy. Siedlisko: Preferuje suche i ciepłe siedliska, często piaszczyste lub żwirowe.
Zagrożenia: Gatunek nie jest zagrożony wyginięciem. Znaczenie: Żałobnica białopasa jest pożytecznym owadem, zwalczającym szkodniki upraw. Jest też ważnym elementem łańcucha pokarmowego, stanowiąc pokarm dla ptaków, gadów i innych owadów.
Dodatkowe informacje: W języku angielskim żałobnica białopasa znana jest jako "mourning bee fly".
Istnieje wiele innych gatunków z rodzaju Hemipenthes, z których niektóre są podobne do żałobnicy białopasa.
Więcej informacji na temat żałobnicy białopasa można znaleźć na stronach internetowych poświęconych entomologii. Przydatne strony internetowe:
W dzisiejszym świecie, gdzie technologia i nauka idą w parze, edukacja przyrodnicza może być fascynująca i inspirująca. Jednym z ciekawych przykładów jest żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus), gatunek muchówki z rodziny bujankowatych. Pozwólcie, że opowiem Wam o tym owadzie i zastanowimy się, jak wykorzystać kreatywne pisanie oraz narzędzia sztucznej inteligencji w terenowej edukacji.
Żałobnica białopasa – Królowa Nektaru
Opis morfologiczny: Żałobnica białopasa to owad o ciele długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa jest kulista, a czułki mają asymetrycznie cebulowaty trzeci człon. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy. Skrzydła są zaczernione, a na odwłoku występują przepaski białe i żółtawe. To piękny, ale niepozorny owad, który przyciąga uwagę swoim eleganckim wyglądem.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zamieszkuje pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Lata od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty celem żerowania na nektarze i pyłku. Jest prawdziwą “królową nektaru” w świecie owadów.
Jej larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które same są parazytoidami gąsienic motyli. To skomplikowany układ, w którym każdy element ekosystemu pełni swoją rolę.
Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej:
Nauczyciele biologii mogą wykorzystać kreatywne pisanie, aby uczniowie lepiej zrozumieli świat przyrody. Oto kilka pomysłów:
Morał: Edukacja przyrodnicza w terenie może być nie tylko naukowa, ale także twórcza i inspirująca. Kreatywne
Treści krótkie i z licznymi wypunktowaniami. Jest to wygodna do szybkiego zapoznania się z zagadnieniem. Chciałbym nieco inaczej dlatego kolejne polecenie to: "Napisz to samo ale w formie zwartego tekstu. Bez wypunktowań."
Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej
W dzisiejszym świecie, gdzie technologia i nauka idą w parze, edukacja przyrodnicza może być fascynująca i inspirująca. Jednym z ciekawych przykładów jest żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus), gatunek muchówki z rodziny bujankowatych. Pozwólcie, że opowiem Wam o tym owadzie i zastanowimy się, jak wykorzystać kreatywne pisanie oraz narzędzia sztucznej inteligencji w terenowej edukacji.
Żałobnica białopasa to owad o ciele długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy, a skrzydła są zaczernione. To piękny, ale niepozorny owad, który przyciąga uwagę swoim eleganckim wyglądem.
Żałobnica białopasa zamieszkuje pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Lata od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty w poszukiwaniu nektaru i pyłku. Jest prawdziwą “królową nektaru” w świecie owadów. Jej larwy są nadpasożytami innych owadów, tworząc skomplikowany układ ekologiczny.
Nauczyciele biologii mogą wykorzystać kreatywne pisanie, aby uczniowie lepiej zrozumieli świat przyrody. Oto kilka pomysłów:
Opowiadania: Poproście uczniów, aby napisali opowiadanie z perspektywy żałobnicy białopasa. Jakie przygody przeżywa, jakie wyzwania stawia przed nią natura?
Wiersze: Dajcie uczniom możliwość wyrażenia swoich obserwacji w formie wiersza. Jak brzmiałby wiersz o nektarze, słońcu i skrzydłach żałobnicy?
Listy: Uczniowie mogą napisać list do żałobnicy, zadając jej pytania na temat jej życia i przygód.
Blogi: Stworzenie wirtualnego bloga, na którym uczniowie będą dzielić się swoimi obserwacjami przyrodniczymi.
A teraz, jak myślicie, jakie narzędzia sztucznej inteligencji moglibyśmy wykorzystać? Może stworzymy wirtualną wycieczkę po świecie żałobnicy białopasa, korzystając z animacji 3D lub interaktywnych map?
Żałobnica białopasa: Czarna dama z białym pasem, czyli jak kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą wzbogacić edukację przyrodniczą
Wstęp
Nauczyciele biologii w szkole podstawowej stają przed nie lada wyzwaniem: jak zaszczepić w młodych umysłach pasję do poznawania przyrody? Tradycyjne lekcje, choć wypełnione cennymi informacjami, mogą niekiedy zniechęcać uczniów. Potrzebne są nowe metody, które pobudzą wyobraźnię i zaangażują wszystkich. Kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą okazać się kluczem do sukcesu.
Hemipenthes maurus – bohaterka opowieści
Żałobnica białopasa, znana również jako Hemipenthes maurus, to fascynująca muchówka z rodziny bujankowatych. Zamieszkuje lasy i murawy całej Eurazji, zachwycając kontrastem czarnego ciała i białych pasów na tułowiu. Jej życie skrywa wiele tajemnic, które aż proszą się o odkrycie.
Kreatywne pisanie na tropie żałobnicy
Wyobraźmy sobie lekcję biologii, na której uczniowie nie tylko poznają budowę i cykl życiowy żałobnicy białopasa, ale stają się również autorami opowieści o tej niezwykłej muchówce. Mogą wcielić się w rolę badaczy, którzy tropią żałobnicę w lesie, opisując jej wygląd, zachowanie i środowisko naturalne. Albo opowiedzieć historię z perspektywy samej muchówki, przedstawiając jej codzienne wyzwania i radości. Kreatywne pisanie pobudzi wyobraźnię uczniów, pozwoli im lepiej zrozumieć życie żałobnicy i zaszczepi w nich pasję do poznawania przyrody.
Sztuczna inteligencja – pomocna dłoń w nauce
Sztuczna inteligencja może stać się nieocenionym narzędziem w nauce o żałobnicy białopasa i innych gatunkach. Aplikacje edukacyjne i gry interaktywne wzbogacą lekcje, uczynią je bardziej atrakcyjnymi i dostosowanymi do indywidualnych potrzeb uczniów. Sztuczna inteligencja może również pomóc w tworzeniu kreatywnych tekstów, takich jak wiersze czy opowiadania o tematyce przyrodniczej.
Morał: edukacja w terenie z kreatywnym pisaniem i sztuczną inteligencją
Połączenie kreatywnego pisania i sztucznej inteligencji z edukacją przyrodniczą w terenie może przynieść wiele korzyści. Uczniowie nie tylko poznają tajniki przyrody, ale również rozwiną swoje umiejętności językowe, kreatywne myślenie i umiejętność pracy zespołowej. Lekcje staną się bardziej angażujące i dostosowane do potrzeb współczesnych uczniów.
Żałobnica białopasa to tylko jeden z przykładów, jak kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą wzbogacić edukację przyrodniczą. Wykorzystajmy te narzędzia, aby otworzyć przed młodymi umysłami drzwi do fascynującego świata przyrody i zaszczepić w nich pasję do nauki.
Pamiętajmy, że kreatywność i nowoczesne technologie to nie tylko narzędzia, ale również inspiracja do odkrywania i tworzenia.
Wnioski (moje):
Dobre językowo, ale żadnych oryginalnych treści. Niektóre porady odnośnie wykorzystania nowych technologii są ogólnikowe i nieprzydatne. To powtarzanie popularnych rozwiązań. Gdyby prompt był bardziej twórczy to i efekt byłby zapewne lepszy. AI nie wyręczy nas w kreatywności. Może pomoc z szybszym doszlifowaniu naszego, własnego pomysłu. Pod względem językowym pomoże. Tak jak asystent, który pismo ręczne przeniesie na maszynę do pisania, czy przez klawiaturę komputera do pliku. Wydruk jest znacznie czytelniejszy, ale treści nie przybędzie. Zaoszczędzony czas. Lecz nie wyręczy w kreatywności i wymyślaniu.
O bujance już wiedziałem (https://profesorskiegadanie.blogspot.com/2020/04/bujanka-nasz-wiosenny-kosmaty-prawie.html), pasożytującej na pszczolinkach. Może ta żałobica też jest związana z pszczołami samotnymi, dla których studenci odnowili „domek”? Szukałem więc dalej by poznać bliżej bohaterkę spotkania. Zajrzałem do trzech pierwszych linków w wyszukiwarce. Dwa z nich prowadziły do entomologicznych blogów, które znałem i jeden do Wikipedii. Wszystkie trzy źródła znałem już wcześniej. Były w pełni wiarygodne, dlatego nie szukałem już dalej.
Żałobnica białopasa okazała się bardzo interesującym gatunkiem. Jest bardzo charakterystycznie ubarwiona. Nie widziałem i nie wiem czy jak inne bujanki potrafi zawisnąć w powietrzu niczym koliber. Dawniej gatunek ten uważany był za rzadki w Polsce, obecnie uznawana za gatunek pospolity i miejscami występujący licznie. Zasięg palearktyczny, od Hiszpanii aż po Chiny. W Europie obecny w wielu krajach. Nie wiem czy z Olsztyna żałobnica białopasa była już wykazywana. Tego musiałbym szukać w bardziej profesjonalnych i specjalistycznych źródłach. Na pewno warto będzie umieścić w serwisie iNaturalist, inaczej obserwacja nie będzie wykorzystana w naukowych analizach. Imagines obserwowane są od czerwca do sierpnia. Zatem zaobserwowaliśmy ją na początku aktywności. Spotkać można je na skraju lasów, murawach kserotermicznych i murawach psammofilnych. Miejsce spotkania w Kortowie nie bardzo pasuje do tej charakterystyki. Ale były drzewa i małe fragmenty trawnika, przypominające murawę kserotermiczną.
Najciekawsza jest ekologia tych muchówek. Owady dorosłe odżywają się nektarem, można więc je zaliczyć do zapylaczy roślin kwiatowych. Nic nadzwyczajnego pośród owadów. Natomiast larwy zjadają larwy parazytoidów takich jak gąsieniczniki Ichneumonidae i rączyce Tachinidae. Parazytoidy składają swoje jaja na larwach owadów, np. na gąsienicach motyli a rozwijająca się larwa żywcem zjada swoją ofiarę. Parazytoid to coś pośredniego między pasożytem a drapieżnikiem. A skoro larwy żałobnicy zjadają parazytoidy to są hiperpasożytrami (nadpasożytami) a w zasadzie hiperparazytoidami. Dorosłe żałobnice poszukują gąsienic motyli i wybierają takie, które zostały zaatakowane przez parazytoidy (czyli już są tam jaja lub rozwijające się larwy parazytoidów). Po czym je czym poznają? Po zachowaniu gąsienic czy po zapachu? To wymagałoby dokładniejszego zbadania. W każdym razie larwy żałobnicy najpierw żerują w taki sposób, by za bardzo nie uszkodzić swojego gospodarza. Podjadają lecz nie zabijają - jak typowy pasożyt. Ofiara nawet może wejść w fazę poczwarki. Nie spieszą się ze zjedzeniem swojej ofiary – niczym rasowy pasożyt. Dzięki temu zyskują dodatkową osłonę w postaci chitynowego pancerza poczwarki. W takiej osłonie mogą nawet przezimować. Dopiero pod koniec swojego własnego rozwoju larwy żałobnicy stają się bardziej żarłoczne, doprowadzając tym samym do śmierci gospodarza - zachowują się jak drapieżnik. Przypomnijmy: pierwotnym gospodarzem jest gąsienica motyl, którą zjada gąsienicznik lub rączyca. A dopiero tego parazytoida zjada żałobnica. Niezwykły łańcuch powiązań i zależności troficznych.
Źródła informacji o żałobnicy:
Na tym jednak historia tej opowieści się nie kończy. Opisywanego owada zobaczyłem po raz pierwszy. Zdjęcie zrobiłem telefonem komórkowym a rozpoznałem gatunek z użyciem narzędzi cyfrowych i z dostępem do internetu. Kiedyś musiałbym złowić, zakonserwować w alkoholu a potem szukać odpowiednich kluczy i próbować zidentyfikować pod binokularem. Dużo czasu i wysiłku. Ponadto nie noszę ze sobą na stałe siatki entomologicznej więc jak złowić taką przypadkowo spotkaną muchówkę?
Źródła informacji o żałobnicy:
- https://insektarium.net/diptera-2/bombyllidae-bujankowate/hemipenthes-maurus-zalobnica-bialopasa/
- https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBa%C5%82obnica_bia%C5%82opasa
- https://swiatmakro.com/2018/09/25/zalobnica-bialopasa-hemipenthes-maurus-pasozyt-parazytoidow/
Na tym jednak historia tej opowieści się nie kończy. Opisywanego owada zobaczyłem po raz pierwszy. Zdjęcie zrobiłem telefonem komórkowym a rozpoznałem gatunek z użyciem narzędzi cyfrowych i z dostępem do internetu. Kiedyś musiałbym złowić, zakonserwować w alkoholu a potem szukać odpowiednich kluczy i próbować zidentyfikować pod binokularem. Dużo czasu i wysiłku. Ponadto nie noszę ze sobą na stałe siatki entomologicznej więc jak złowić taką przypadkowo spotkaną muchówkę?
Dlaczego o tym piszę? Bo nauczyciel na wycieczce terenowej nie musi czuć się bezradny. Najczęściej nie wiemy jakie spotkamy rośliny, grzyby czy zwierzęta. Trudno jest więc się przygotować. Nie wychodzić w teren, by uczniowie/studenci nie zauważyli, że nie znamy nazw napotykanych organizmów? W przypadku żałobnicy mógłbym rozpoznać jedynie rząd owadów, że należy do muchówek. I nic więcej. Nowe technologie, w tym smartfony mogą być pomocne w codziennej pracy nauczyciela, także w czasie wycieczek i zajęć terenowych. Można wspólnie z uczniami szukać nazw spotkanych organizmów. A przy okazji nauczyć ich jak rozpoznawać, jak szukać.
Wróćmy do żałobnicy białopasej. Nie można zaplanować w konspekcie, że się ją akurat spotka. Jakieś owady zawsze się znajdzie, ale jakie to będą gatunki? Żeby napisać niniejszy tekst musiałem szukać informacji o żałobnicy. Czyli najpierw przeczytać i uzupełnić swoją wiedzę. Chęć napisania tekstu jest motywatorem do poszukiwań i uczenia się. To właśnie wykorzystywane jest w kreatywnym pisaniu w szkole. Nieco szerzej pisałem o tym w niedawnym artykuliku Pożeracz arcydzięgla litwora czyli krótka charakterystyka postaci. Czy każdy uczeń podoła takiemu wyzwaniu w postaci krótkiej charakterystyki owada? Zapewne nie. Ale przecież można stosować krótsze formy… oraz narzędzia sztucznej inteligencji, dostępne teraz w telefonie komórkowym. Myślę o tych bezpłatnych. I tego też może nauczyć nauczyciel w szkole. Ale najpierw sam musi się nauczyć. Ewentualnie wspólnie z uczniami odkrywać. Może to będzie nawet ciekawsze?
Czyli najpierw zrobienie zdjęcia i poszukiwanie przez rozpoznawanie obrazu. Ale zawsze trzeba weryfikować. Jak otrzymasz nazwę gatunku to następnie w przeglądarce warto poszukać obrazu, wpisując nazwę gatunkową, najlepiej także łacińską (naukową). I porównać. To pierwszy sposób weryfikacji. Potem można szukać opisu i charakterystyki gatunku. Nie wszystkie źródła są jednakowo wiarygodne. Nie zawsze te umieszczone na początku listy w wyszukiwarce są wiarygodne. Najlepiej sprawdzić kilka źródeł. Także pod kątem ich rzetelności.
Po trzecie można polecić uczniom przetworzyć wyczytane informacje. Na przykład przez kreatywne pisanie. A co, jeśli uczniowie skorzystają z różnych AI do generowania tekstu? Czy to będzie ich własna praca? Zamiast zakazywać i śledzić czy nie oszukują, lepiej chyba od razu z nimi wykorzystać takie narzędzia i sprawdzić, czy wszystkie uzyskane informacje są poprawne. Tradycyjna wyszukiwarka podaje nam różne źródła, które musimy sami przejrzeć i przeczytać. Wyszukiwarki z AI podają nam syntezę, skrót wiadomości. Uzyskujemy szybciej i łatwiej. Zatem sprawdźmy co uzyskamy. Wykorzystałem Gemini i Copilota, wyniki są niżej. Tekst był zwarty i ładny językowo. Ale dość szybko znalazłem błędy merytoryczne (zaznaczyłem na czerwono). Czy uczniowie byliby w stanie to wychwycić? Czy porównanie z opisem w pierwotnych źródłach pozwoliłoby im szybko odnaleźć błędy? Być może pomoc nauczyciela będzie niezbędna. Lub wspólne sprawdzanie czy wszystko się zgadza. Motywacją do takiego wysiłku może być to, że przygotowany tekst zamieścimy na blogu czy gazetce szkolnej. Głupio byłoby zamieścić coś z błędami, które ktoś wytknie. Co zyskamy? Nauczymy krytycznego myślenia i umiejętności sensownego korzystania z nowych technologii. Tych technologii, które i tak uczniowie oraz dorośli wykorzystują poza szkołą, w życiu codziennym i zawodowym.
Najpierw napisałem taki prompt ”Co to jest Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, napisz mi charakterystykę biologiczną i ekologiczną”.
Gemini:
Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa: Charakterystyka biologiczna i ekologiczna
Opis gatunku: Klasyfikacja: Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) należy do rodziny bujankowatych (Bombyliidae) i podrodziny Exoprosopinae.
Wygląd: Ciało ciemne, z tyłu głowy charakterystyczna kreza ze złotawych włosków. Wierzch tułowia czarny z dwiema białymi lub bladożółtymi pręgami bocznymi. Odwłok czarny z białymi przepaskami poprzecznymi (przepaska na 5 tergicie może być żółta). Skrzydła z czarnobrunatnym deseniem, cechą diagnostyczną jest krótka, szeroka przepaska sięgająca niemal tylnej krawędzi skrzydła oraz zaciemniony wierzchołek komórki radialnej R1. Rozmiar: Długość ciała wynosi około 10-14 mm.
Biologia: Tryb życia: Żałobnica białopasa to owad drapieżny, polujący na różne gatunki muchówek, w tym na szkodniki upraw. [S.Cz.: drapieżnik to nieprecyzyjne określenie, żałobnica w żadnym stadium nie poluje na różne gatunki muchówek, jest przecież hiperparazytoidem]
Cykl życiowy: Jaja składane są w glebie lub na roślinach [S.Cz. błąd, jaka składane są w lub na gąsienicy motyla!]. Larwy rozwijają się w glebie, żywiąc się korzeniami roślin lub larwami innych owadów [kolejny błąd, larwy żałobnicy nie odżywiają sie korzeniami roślin!]. Stadium imago trwa kilka tygodni.
Zachowanie: Żałobnice białopasa są aktywne w ciągu dnia, często można je obserwować na kwiatach, gdzie pobierają nektar. Szybko latają i potrafią zawisać w powietrzu.
Ekologia: Występowanie: Żałobnica białopasa zamieszkuje strefę palearktyczną Eurazji, rozciągając się od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny. W Polsce jest pospolitym gatunkiem, spotykanym na różnorodnych siedliskach, takich jak łąki, pola, ogrody i lasy. Siedlisko: Preferuje suche i ciepłe siedliska, często piaszczyste lub żwirowe.
Zagrożenia: Gatunek nie jest zagrożony wyginięciem. Znaczenie: Żałobnica białopasa jest pożytecznym owadem, zwalczającym szkodniki upraw. Jest też ważnym elementem łańcucha pokarmowego, stanowiąc pokarm dla ptaków, gadów i innych owadów.
Dodatkowe informacje: W języku angielskim żałobnica białopasa znana jest jako "mourning bee fly".
Istnieje wiele innych gatunków z rodzaju Hemipenthes, z których niektóre są podobne do żałobnicy białopasa.
Więcej informacji na temat żałobnicy białopasa można znaleźć na stronach internetowych poświęconych entomologii. Przydatne strony internetowe:
- https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBa%C5%82obnica_bia%C5%82opasa (poprawna strona)
- https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBa%C5%82obnica_bia%C5%82osterna (dotyczy ptaka, błędne wskazanie)
- https://www.gbif.org/species/1162832 (świetlik, błędne wskazanie)
(...) Źródła insektarium.net/diptera-2/bombyllidae-bujankowate/hemipenthes-maurus-zalobnica-bialopasa/ (dobre i wiarygodne źródło) [zaznaczenia na czerwono - S.Cz.]
Copilot
Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) to gatunek muchówki z rodziny bujankowatych (Bombyliidae) i podrodziny Exoprosopinae. Oto charakterystyka biologiczna i ekologiczna tego owada:
Morfologia: Długość ciała: 8–11 mm. [S.Cz. nieco inne dane niż w opisie Gemini, nie weryfikowałem dokładnie popisu morfologicznego, ale liczby najłatwiej dostrzec]. Ubarwienie: Matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa: Kulista, z krótkim ryjkiem. Czułki: Trzeci człon asymetrycznie cebulowaty. Skrzydła: Zaczernione, z brunatnobiałymi łuseczkami. Odwłok: Tylne krawędzie tergitów z białymi przepaskami.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zasiedla pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Dorosłe osobniki latają od czerwca do sierpnia, żerując na nektarze i pyłku kwiatów. Larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które z kolei są parazytoidami gąsienic motyli. Gatunek ten występuje w palearktycznej Eurazji, od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny.
Copilot generuje kijka pytań, które zachęcają do dalszego poszerzenia wiedzy na dany temat. Np.
Czy żałobnica białopasa jest zagrożona? Jakie są inne gatunki muchówek w Polsce? Opowiedz mi więcej o parazytoidach.
Ja wybrałem to trzecie. Copolot: Parazytoidy to organizmy, takie jak owady, roztocze lub rośliny [S.Cz. nie znam roztoczy jako parazytoidów, ale to możliwe. Natomiast z całą pewnością rośliny nie mogą być parazytoidami! To ewidentnie błędna informacja], które pasożytują na innych organizmach. Czasami nazywane są czasowymi pasożytami. Są to istoty pośrednie między drapieżcami a pasożytami. W pewnym stadium rozwoju wchodzą w oddziaływanie o charakterze antagonistycznym z innym gatunkiem. Przykładem są owady, głównie z rzędu muchówek i błonkoskrzydłych, które składają swoje jaja w ciele owada innego gatunku. Larwy parazytoidów żywią się ciałem gospodarza, ale nie pozbawiają go życia przed przepoczwarczeniem. W odróżnieniu od większości drapieżców, parazytoidy mogą wykazywać wysoką specjalizację. Są również wykorzystywane do biologicznego zwalczania szkodników 12. Przykładem parazytoida jest osa szmaragdowa (Ampulex compressa), która składa jaja na karaluchach, a rozwijające się larwy służą jako pożywienie i schronienie 3.
Ogólnie informacja jest poprawna. Jedynie drobna wpadka z tymi roślinami. Chyba, że chodzi o jakieś specyficzne zjawisko, to trzeba byłoby jeszcze sprawdzić. Wnioski: opisy AI mogą zawierać błędy merytoryczne. Dają odpowiedź szybką i spójną lecz trzeba samodzielnie sprawdzić źródła. I wykryć ewentualne błędy i niepoprawne uogólnienia w streszczeniu.
Może jako praca dla ucznia: podać źródła i kazać znaleźć błędy w opisie wygenerowanym przez AI?. Nie będzie łatwo. Bo wymaga szerszej wiedzy. Ja szybko wyłapałem niespójności i sprzeczności. Czy uczeń byłby w stanie?
Czy istnieją nadpasożyty (hiperpasożyty) wśród roślin?
Copilot : Tak, istnieją nadpasożyty w świecie roślin. To organizmy, które pasożytują na innych pasożytach. Oto kilka przykładów:
Grzyby: Trichoderma pasożytuje na grzybach chorobotwórczych dla roślin, zmniejszając ich szkodliwość. Ampelomyces quisqualis to grzyb pasożytujący na grzybach wywołujących mączniaki prawdziwe. Eudarluca caricis jest pasożytem rdzawnikowców (grzybów z rzędu Uredinales).
Bakterie: Bacillus thuringiensis pasożytuje na larwach owadów, które są sami pasożytami roślin. Można je wykorzystać do biologicznej ochrony roślin.
Owady: Larwy owadów, takich jak baryłkarz bieliniak czy złotook, są pasożytami larw owadów pasożytujących na roślinach. Mogą również pomóc w ochronie roślin.
Warto zauważyć, że większość roślin to gatunki autotroficzne, ale nadpasożyty stanowią ciekawy aspekt w ekosystemach roślinnych. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, śmiało pytaj!
Ale grzyby, bakterie i owady nie są roślinami! To była błędna odpowiedź. AI bezrefleksyjnie wykorzystuje źródła. Wysłane przez Copilot: Masz absolutnie rację, przepraszam za moje nieścisłe odpowiedzi! Wydaje się, że moje układy przewodzące zawiódł mnie w tym przypadku. Dziękuję za wyrozumiałość. Czyli zasada jest taka, w razie wątpliwości trzeba pytać i sprawdzać.
Promtt 2. Napisz charakterystykę postaci: Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, z morałem że edukacja przyrodnicza w terenie może być realizowana z wykorzystaniem metody kreatywnego pisania i z wykorzystaniem narzędzi sztucznej inteligencji
Copilot
Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) to gatunek muchówki z rodziny bujankowatych i podrodziny Exoprosopinae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję, od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny1. Oto charakterystyka tego owada:
Morfologia: Muchówka ma ciało o długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa jest kulista, a czułki mają asymetrycznie cebulowaty trzeci człon. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy. Skrzydła są zaczernione, a na odwłoku występują przepaski białe i żółtawe1.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zasiedla pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Osobniki dorosłe latają od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty celem żerowania na nektarze i pyłku. Larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które same są parazytoidami gąsienic motyli1.
Morał: Edukacja przyrodnicza w terenie może być fascynująca, zwłaszcza gdy wykorzystamy kreatywne pisanie i narzędzia sztucznej inteligencji. Opisując takie gatunki jak żałobnica białopasa, możemy wzbogacić naszą wiedzę i zainspirować innych do odkrywania natury w nowy, twórczy sposób!
Morał jakoś nie pasuje do opisu. Zły prompt. Może inaczej: "Działaj na metodyk edukacyjny, który stara się w przystępny sposób wytłumaczyć nauczycielom biologii (szkoła podstawowa w Polsce) rolę kreatywnego pisania. Napisz esej o Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, z morałem że edukacja przyrodnicza w terenie może być realizowana z wykorzystaniem metody kreatywnego pisania i z wykorzystaniem narzędzi sztucznej inteligencji"
Copolot: Esej o Żałobnicy białopasie: Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej
Copilot
Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) to gatunek muchówki z rodziny bujankowatych (Bombyliidae) i podrodziny Exoprosopinae. Oto charakterystyka biologiczna i ekologiczna tego owada:
Morfologia: Długość ciała: 8–11 mm. [S.Cz. nieco inne dane niż w opisie Gemini, nie weryfikowałem dokładnie popisu morfologicznego, ale liczby najłatwiej dostrzec]. Ubarwienie: Matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa: Kulista, z krótkim ryjkiem. Czułki: Trzeci człon asymetrycznie cebulowaty. Skrzydła: Zaczernione, z brunatnobiałymi łuseczkami. Odwłok: Tylne krawędzie tergitów z białymi przepaskami.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zasiedla pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Dorosłe osobniki latają od czerwca do sierpnia, żerując na nektarze i pyłku kwiatów. Larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które z kolei są parazytoidami gąsienic motyli. Gatunek ten występuje w palearktycznej Eurazji, od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny.
Copilot generuje kijka pytań, które zachęcają do dalszego poszerzenia wiedzy na dany temat. Np.
Czy żałobnica białopasa jest zagrożona? Jakie są inne gatunki muchówek w Polsce? Opowiedz mi więcej o parazytoidach.
Ja wybrałem to trzecie. Copolot: Parazytoidy to organizmy, takie jak owady, roztocze lub rośliny [S.Cz. nie znam roztoczy jako parazytoidów, ale to możliwe. Natomiast z całą pewnością rośliny nie mogą być parazytoidami! To ewidentnie błędna informacja], które pasożytują na innych organizmach. Czasami nazywane są czasowymi pasożytami. Są to istoty pośrednie między drapieżcami a pasożytami. W pewnym stadium rozwoju wchodzą w oddziaływanie o charakterze antagonistycznym z innym gatunkiem. Przykładem są owady, głównie z rzędu muchówek i błonkoskrzydłych, które składają swoje jaja w ciele owada innego gatunku. Larwy parazytoidów żywią się ciałem gospodarza, ale nie pozbawiają go życia przed przepoczwarczeniem. W odróżnieniu od większości drapieżców, parazytoidy mogą wykazywać wysoką specjalizację. Są również wykorzystywane do biologicznego zwalczania szkodników 12. Przykładem parazytoida jest osa szmaragdowa (Ampulex compressa), która składa jaja na karaluchach, a rozwijające się larwy służą jako pożywienie i schronienie 3.
Ogólnie informacja jest poprawna. Jedynie drobna wpadka z tymi roślinami. Chyba, że chodzi o jakieś specyficzne zjawisko, to trzeba byłoby jeszcze sprawdzić. Wnioski: opisy AI mogą zawierać błędy merytoryczne. Dają odpowiedź szybką i spójną lecz trzeba samodzielnie sprawdzić źródła. I wykryć ewentualne błędy i niepoprawne uogólnienia w streszczeniu.
Może jako praca dla ucznia: podać źródła i kazać znaleźć błędy w opisie wygenerowanym przez AI?. Nie będzie łatwo. Bo wymaga szerszej wiedzy. Ja szybko wyłapałem niespójności i sprzeczności. Czy uczeń byłby w stanie?
Czy istnieją nadpasożyty (hiperpasożyty) wśród roślin?
Copilot : Tak, istnieją nadpasożyty w świecie roślin. To organizmy, które pasożytują na innych pasożytach. Oto kilka przykładów:
Grzyby: Trichoderma pasożytuje na grzybach chorobotwórczych dla roślin, zmniejszając ich szkodliwość. Ampelomyces quisqualis to grzyb pasożytujący na grzybach wywołujących mączniaki prawdziwe. Eudarluca caricis jest pasożytem rdzawnikowców (grzybów z rzędu Uredinales).
Bakterie: Bacillus thuringiensis pasożytuje na larwach owadów, które są sami pasożytami roślin. Można je wykorzystać do biologicznej ochrony roślin.
Owady: Larwy owadów, takich jak baryłkarz bieliniak czy złotook, są pasożytami larw owadów pasożytujących na roślinach. Mogą również pomóc w ochronie roślin.
Warto zauważyć, że większość roślin to gatunki autotroficzne, ale nadpasożyty stanowią ciekawy aspekt w ekosystemach roślinnych. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, śmiało pytaj!
Ale grzyby, bakterie i owady nie są roślinami! To była błędna odpowiedź. AI bezrefleksyjnie wykorzystuje źródła. Wysłane przez Copilot: Masz absolutnie rację, przepraszam za moje nieścisłe odpowiedzi! Wydaje się, że moje układy przewodzące zawiódł mnie w tym przypadku. Dziękuję za wyrozumiałość. Czyli zasada jest taka, w razie wątpliwości trzeba pytać i sprawdzać.
Promtt 2. Napisz charakterystykę postaci: Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, z morałem że edukacja przyrodnicza w terenie może być realizowana z wykorzystaniem metody kreatywnego pisania i z wykorzystaniem narzędzi sztucznej inteligencji
Copilot
Żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus) to gatunek muchówki z rodziny bujankowatych i podrodziny Exoprosopinae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję, od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny1. Oto charakterystyka tego owada:
Morfologia: Muchówka ma ciało o długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa jest kulista, a czułki mają asymetrycznie cebulowaty trzeci człon. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy. Skrzydła są zaczernione, a na odwłoku występują przepaski białe i żółtawe1.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zasiedla pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Osobniki dorosłe latają od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty celem żerowania na nektarze i pyłku. Larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które same są parazytoidami gąsienic motyli1.
Morał: Edukacja przyrodnicza w terenie może być fascynująca, zwłaszcza gdy wykorzystamy kreatywne pisanie i narzędzia sztucznej inteligencji. Opisując takie gatunki jak żałobnica białopasa, możemy wzbogacić naszą wiedzę i zainspirować innych do odkrywania natury w nowy, twórczy sposób!
Morał jakoś nie pasuje do opisu. Zły prompt. Może inaczej: "Działaj na metodyk edukacyjny, który stara się w przystępny sposób wytłumaczyć nauczycielom biologii (szkoła podstawowa w Polsce) rolę kreatywnego pisania. Napisz esej o Hemipenthes maurus – Żałobnica białopasa, z morałem że edukacja przyrodnicza w terenie może być realizowana z wykorzystaniem metody kreatywnego pisania i z wykorzystaniem narzędzi sztucznej inteligencji"
Copolot: Esej o Żałobnicy białopasie: Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej
W dzisiejszym świecie, gdzie technologia i nauka idą w parze, edukacja przyrodnicza może być fascynująca i inspirująca. Jednym z ciekawych przykładów jest żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus), gatunek muchówki z rodziny bujankowatych. Pozwólcie, że opowiem Wam o tym owadzie i zastanowimy się, jak wykorzystać kreatywne pisanie oraz narzędzia sztucznej inteligencji w terenowej edukacji.
Żałobnica białopasa – Królowa Nektaru
Opis morfologiczny: Żałobnica białopasa to owad o ciele długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Głowa jest kulista, a czułki mają asymetrycznie cebulowaty trzeci człon. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy. Skrzydła są zaczernione, a na odwłoku występują przepaski białe i żółtawe. To piękny, ale niepozorny owad, który przyciąga uwagę swoim eleganckim wyglądem.
Ekologia i występowanie: Żałobnica białopasa zamieszkuje pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Lata od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty celem żerowania na nektarze i pyłku. Jest prawdziwą “królową nektaru” w świecie owadów.
Jej larwy są nadpasożytami błonkówek i muchówek, które same są parazytoidami gąsienic motyli. To skomplikowany układ, w którym każdy element ekosystemu pełni swoją rolę.
Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej:
Nauczyciele biologii mogą wykorzystać kreatywne pisanie, aby uczniowie lepiej zrozumieli świat przyrody. Oto kilka pomysłów:
- Opowiadania: Poproście uczniów, aby napisali opowiadanie z perspektywy żałobnicy białopasa. Jakie przygody przeżywa, jakie wyzwania stawia przed nią natura?
- Wiersze: Dajcie uczniom możliwość wyrażenia swoich obserwacji w formie wiersza. Jak brzmiałby wiersz o nektarze, słońcu i skrzydłach żałobnicy?
- Listy: Uczniowie mogą napisać list do żałobnicy, zadając jej pytania na temat jej życia i przygód.
- Blogi: Stworzenie wirtualnego bloga, na którym uczniowie będą dzielić się swoimi obserwacjami przyrodniczymi.
Morał: Edukacja przyrodnicza w terenie może być nie tylko naukowa, ale także twórcza i inspirująca. Kreatywne
Treści krótkie i z licznymi wypunktowaniami. Jest to wygodna do szybkiego zapoznania się z zagadnieniem. Chciałbym nieco inaczej dlatego kolejne polecenie to: "Napisz to samo ale w formie zwartego tekstu. Bez wypunktowań."
Kreatywne pisanie w edukacji przyrodniczej
W dzisiejszym świecie, gdzie technologia i nauka idą w parze, edukacja przyrodnicza może być fascynująca i inspirująca. Jednym z ciekawych przykładów jest żałobnica białopasa (Hemipenthes maurus), gatunek muchówki z rodziny bujankowatych. Pozwólcie, że opowiem Wam o tym owadzie i zastanowimy się, jak wykorzystać kreatywne pisanie oraz narzędzia sztucznej inteligencji w terenowej edukacji.
Żałobnica białopasa to owad o ciele długości od 8 do 11 mm. Jej ubarwienie jest matowoczarne z czarnym opyleniem. Na wierzchu tułowia biegną białe lub żółtawe pasy, a skrzydła są zaczernione. To piękny, ale niepozorny owad, który przyciąga uwagę swoim eleganckim wyglądem.
Żałobnica białopasa zamieszkuje pobrzeża lasów, murawy kserotermiczne i murawy psammofilne. Lata od czerwca do sierpnia, odwiedzając kwiaty w poszukiwaniu nektaru i pyłku. Jest prawdziwą “królową nektaru” w świecie owadów. Jej larwy są nadpasożytami innych owadów, tworząc skomplikowany układ ekologiczny.
Nauczyciele biologii mogą wykorzystać kreatywne pisanie, aby uczniowie lepiej zrozumieli świat przyrody. Oto kilka pomysłów:
Opowiadania: Poproście uczniów, aby napisali opowiadanie z perspektywy żałobnicy białopasa. Jakie przygody przeżywa, jakie wyzwania stawia przed nią natura?
Wiersze: Dajcie uczniom możliwość wyrażenia swoich obserwacji w formie wiersza. Jak brzmiałby wiersz o nektarze, słońcu i skrzydłach żałobnicy?
Listy: Uczniowie mogą napisać list do żałobnicy, zadając jej pytania na temat jej życia i przygód.
Blogi: Stworzenie wirtualnego bloga, na którym uczniowie będą dzielić się swoimi obserwacjami przyrodniczymi.
A teraz, jak myślicie, jakie narzędzia sztucznej inteligencji moglibyśmy wykorzystać? Może stworzymy wirtualną wycieczkę po świecie żałobnicy białopasa, korzystając z animacji 3D lub interaktywnych map?
Gemini Google
Żałobnica białopasa: Czarna dama z białym pasem, czyli jak kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą wzbogacić edukację przyrodniczą
Wstęp
Nauczyciele biologii w szkole podstawowej stają przed nie lada wyzwaniem: jak zaszczepić w młodych umysłach pasję do poznawania przyrody? Tradycyjne lekcje, choć wypełnione cennymi informacjami, mogą niekiedy zniechęcać uczniów. Potrzebne są nowe metody, które pobudzą wyobraźnię i zaangażują wszystkich. Kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą okazać się kluczem do sukcesu.
Hemipenthes maurus – bohaterka opowieści
Żałobnica białopasa, znana również jako Hemipenthes maurus, to fascynująca muchówka z rodziny bujankowatych. Zamieszkuje lasy i murawy całej Eurazji, zachwycając kontrastem czarnego ciała i białych pasów na tułowiu. Jej życie skrywa wiele tajemnic, które aż proszą się o odkrycie.
Kreatywne pisanie na tropie żałobnicy
Wyobraźmy sobie lekcję biologii, na której uczniowie nie tylko poznają budowę i cykl życiowy żałobnicy białopasa, ale stają się również autorami opowieści o tej niezwykłej muchówce. Mogą wcielić się w rolę badaczy, którzy tropią żałobnicę w lesie, opisując jej wygląd, zachowanie i środowisko naturalne. Albo opowiedzieć historię z perspektywy samej muchówki, przedstawiając jej codzienne wyzwania i radości. Kreatywne pisanie pobudzi wyobraźnię uczniów, pozwoli im lepiej zrozumieć życie żałobnicy i zaszczepi w nich pasję do poznawania przyrody.
Sztuczna inteligencja – pomocna dłoń w nauce
Sztuczna inteligencja może stać się nieocenionym narzędziem w nauce o żałobnicy białopasa i innych gatunkach. Aplikacje edukacyjne i gry interaktywne wzbogacą lekcje, uczynią je bardziej atrakcyjnymi i dostosowanymi do indywidualnych potrzeb uczniów. Sztuczna inteligencja może również pomóc w tworzeniu kreatywnych tekstów, takich jak wiersze czy opowiadania o tematyce przyrodniczej.
Morał: edukacja w terenie z kreatywnym pisaniem i sztuczną inteligencją
Połączenie kreatywnego pisania i sztucznej inteligencji z edukacją przyrodniczą w terenie może przynieść wiele korzyści. Uczniowie nie tylko poznają tajniki przyrody, ale również rozwiną swoje umiejętności językowe, kreatywne myślenie i umiejętność pracy zespołowej. Lekcje staną się bardziej angażujące i dostosowane do potrzeb współczesnych uczniów.
Żałobnica białopasa to tylko jeden z przykładów, jak kreatywne pisanie i sztuczna inteligencja mogą wzbogacić edukację przyrodniczą. Wykorzystajmy te narzędzia, aby otworzyć przed młodymi umysłami drzwi do fascynującego świata przyrody i zaszczepić w nich pasję do nauki.
Pamiętajmy, że kreatywność i nowoczesne technologie to nie tylko narzędzia, ale również inspiracja do odkrywania i tworzenia.
Wnioski (moje):
Dobre językowo, ale żadnych oryginalnych treści. Niektóre porady odnośnie wykorzystania nowych technologii są ogólnikowe i nieprzydatne. To powtarzanie popularnych rozwiązań. Gdyby prompt był bardziej twórczy to i efekt byłby zapewne lepszy. AI nie wyręczy nas w kreatywności. Może pomoc z szybszym doszlifowaniu naszego, własnego pomysłu. Pod względem językowym pomoże. Tak jak asystent, który pismo ręczne przeniesie na maszynę do pisania, czy przez klawiaturę komputera do pliku. Wydruk jest znacznie czytelniejszy, ale treści nie przybędzie. Zaoszczędzony czas. Lecz nie wyręczy w kreatywności i wymyślaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz