O sztuce jako dzieleniu się własnym doświadczeniem

Prace Ani Wojszel, pokazywane w czasie warsztat warsztatów w olsztyneckim skansenie. Pomalowane stare cegły.

„Sztuka jest dla większości z nas jednym z zasadniczych elementów bycia człowiekiem, a filozofia ułatwia zrozumienie tej potrzeby. Sztuka to każdy sposób, jakiego używamy do wyrażania naszego jedynego w swoim rodzaju doświadczenia, by mogło stać się udziałem innych.”

Jonny Thomson „Filozofia dla zabieganych. Mała książka o wielkich ideach" Przełożyła Alka Konieczka, Insignis, Kraków 2021

Podobnie jest z nauką. To także dzielenie się wiedzą, własnym doświadczaniem z innymi, by stały się udziałem innych ludzi. Ale wyrażana jest innym językiem. Nacisk położony jest na powtarzalność, uniwersalność i precyzję wypowiedzi. Więcej racjonalności niż emocji.

Sztuka amatorska to taka, która istnieje sama dla siebie, powstaje dla dzielenia się swoim doświadczaniem, swoimi emocjami.  Czasami jest tylko uczeniem się sposobu wyrażania, jest tylko naśladowaniem narzędzi i warsztatu. Rytuał i naśladownictwo. Jest więc dzieleniem się swoimi postępami w nabywaniu umiejętności. Taki można powiedzieć artystyczny dziennik refleksji. Ale nawet i w tym wymiarze jest to coś wspólnotowego, udział z innymi, tożsamość, próba odwzorowania. Sztuka potrzebuje społeczności. Nawet ta tworzona w samotności chce wyjść i dać się poznać. By wrażenie stało się udziałem i innych.

W szkole uczymy się pisania i czytania. To tylko narzędzie dopóki nie wykorzystujemy go w celach komunikacji i życia społecznego. Wtedy nabiera sensu. Czasem w edukacji zapominamy o sensie, skupiamy się tylko na uczeniu się narzędzia. A przecież narzędzie do czegoś służy. Co z wędki, gdy nigdy się nie pójdzie na ryby?

Moje butelki, fotografia znaleziona w internecie. Podwójne piękno - pomalowane butelki i fotografia chwytająca chwilę piękna. Światło przeminie, kompozycja będzie przestawiona. Zostaje utrwalone piękno. Autorka zdjęcia podzieliła się swoją chwilą dostrzeżonego piękna.